عشق، یك ابتلاست 

این تو نیستی كه عشق را می آفرینی تو فقط به عشق دچار میشوی

عشق،همچون نسیم میوزد و همچون نسیم می رود

هنگامی كه نسیم عشق می وزد،شادمانی كن و تن به آن بسپار

و هنگامی كه می رود،تنها بگو:خدانگهدار.  

عشق،چیزی نیست كه بتوانی آن را در قفس نگه بداری.

عشق،آزاد است.

عشق،پرنده ایست آزاد و رها.

اگر عشق را در قفس بیندازی،دیگر نمیخواند.

بگذار عشق آزادانه بیاید و هرگاه خواست،برود.

در قفس را همیشه باز بگذار.

اصلا چرا قفس را دور نیندازی؟

آن را ویران كن و دور بینداز.

پرنده عشق را نه در قفس،بلكه هنگام پرواز در آسمان تماشا كن.

بدین سان از تماشای عشق و پرواز دل انگیزش بیشتر لذت خواهی برد.

اگر عشق آمد شاد باش.  

اگر عشق رفت،به او بگو:"ای عشق!می روی و دلم تنگ میشود".

كسی را كه دوست می داری اسیر توقعات خود نكن.

از عشق خود ابری بساز باران ساز

و بر او بی دریغ ببار.

بگذار معشوق تو،زیر بارش بی امان باران عشق توببالد

و خود را به خورشید برساند.

بالیدن و نورانیت او را تماشا كن و شاد باش.

این گونه است كه عشق می ماند و نمیرود.

زیرا احساس آزادی میكند.

**************